Enzo Ferrari stond bekend als een liefhebber van compacte sportwagentjes, niet snel door een grote motorinhoud, maar door een combinatie van lichtheid, wegligging en een goede pk/kg verhouding. Zo bezat hij onder andere een getunede Mini Cooper.
Het was dan ook een logisch gevolg dat hij wel wat zag in een kleine, compacte Ferrari, een Ferrarina. Giotto Bizzarrini, toenmalig hoofdingenieur bij Ferrari, werd opgedragen een dergelijke wagen te ontwikkelen.
Het resultaat was een ranke coupé die veel technische delen van de 250GT leende. De ophanging vertoonde grote gelijkenissen, alsook de schijfremmen rondom. De allereerste motor was een 850cc vier cylinder met dezelfde krukasslag en pistons als de 250GT en kan men dus eigenlijk zien als één derde van de 250GT V12.
Uiteraard waren er binnen Ferrari vele tegenstanders voor het project, de filosofie achter deze auto stond haaks op die van de zwaar gemotoriseerde elitewagens waar het bedrijf om gekend stond. Te weinig prestige, veel duurder dan zijn concurrent de Alfa Romeo Giulietta Sprint en niet noodzakelijk sneller.
Toen duidelijk werd dat deze auto nooit onder de Ferrari-naam geproduceerd zou worden, verkocht Enzo het hele project aan één van zijn prominente klanten, Oronzio De Nora en zijn zoon Niccola, bezitters van een groot chemie-concern.
De Noro riep ASA in het leven, Autoconstruzioni S.A. De motor groeide naar 1000cc en nét geen 100pk. Naast de coupé werd ook een cabriolet aangeboden. Uiteindelijk werden tussen '61 en '66 68 1000 GT's gebouwd, waarvan 52 coupés.
Langer hield het bedrijf het hoofd niet boven water, het was geen Ferrari, een vergelijkbare Alfa Romeo was goedkoper en betrouwbaarder en ASA was nauwelijks een bekende autoconstructeur te noemen.
