TURKMENISTAN
We zitten ondertussen alweer een paar duizend kilometer verder.
We reden via het noordoosten van Iran Turkmenistan binnen langs hoofdstad Asjchabad. Onmiddellijk een wereld van verschil. Een stad met immense witte gebouwen, vier-rijstroken-brede lanen waar geen kat op rijd. Werkelijk hallucinant. Hier wil je niet lang blijven: geen sfeer, niks te beleven. Diezelfde dag nog doorgereden tot bij de Darweze gaskrater middenin de Turkmeense woestijn. In 1971 vonden de Sovjets hier tijdens hun ontginning van gas een enorme krater, die in brand gestoken werd, en vandaag nog steeds constant in lichterlaaie staat. Deze 'door to hell' geeft uiteraard spectaculaire beelden zowel overdag als 's nachts (zie foto's). De perfecte plaats ook om te kamperen, samen met een hoop andere rally-teams.
Verder is er in Turkmenistan niks te beleven, een triest land. Hoewel de bevolking - zoals in Iran - zeer behulpzaam, vriendelijk en gastvrij zijn.
De taal is ondertussen omgeschakeld van Farsi naar Russisch. En dat verstaan we al evenmin. Maar we slagen erin ons uit te drukken, en komen zeker niet om van honger of dorst

UZBEKISTAN
Wat een verademing als men de grens oversteekt van Turkmenistan naar Uzbekistan. De wegen zijn beter onderhouden, minder woestijn, veel meer groen, dorpen en meer leven 'tout court'. Wel even oppassen om een benzinepomp te vinden: de meeste tankstations zijn enkel voor gas.
En wat een schat aan UNESCO werelderfgoed! We verbleven 2 nachten in Buchara, daarna 2 in hoofdstad Samarkand. De foto's spreken voor zich.
Ook heel veel oude sovjet auto's die de straten kleuren.
Prachtige kleine hotelletjes ook, pittoresk, zeer proper, en nog goedkoop ook!

Prachtig mannen, een mooi en boeiend verslag.

Doet de Astra het goed?

TAJIKISTAN
Sinds 5 augustus toeren we rond in Tajikistan, een land dat voor meer dan 90% uit bergen bestaat. Dit toont zich ook in het matig GSM bereik, en mobiele data of WiFi in guesthouses is absoluut geen evidentie. Dat verklaart ook de laattijdige blog update…
De voorbije 5 dagen namen we de befaamde M41 Pamir Highway, die van hoofdstad Dushanbe via de zuidergrens met Afghanistan zo’n 1200km (!) door het hooggebergte kronkelt tot de grens met Kyrgizië. Met cols tot over de 4600m is dit de tweede hoogste ‘highway’ ter wereld. Maar die ‘highway’ moet men zich niet voorstellen als een lekker-rijdende tweebaans-asfaltweg. Integendeel. Over 100-den kilometers is de weg gewoon in grint, met keien bezaaid, ofwel asfalt met diepe putten, waardoor de gemiddelde snelheid eerder tegen de 30-40km/u uitkomt.
8 augustus werd onze pechdag. Nadat de Opel Astra al 2 dagen relatief vlot keiharde schokken had doorstaan, kraakte één bout van de schokdemper rechts achteraan. Een lasser in het dichtstbijzijnde dorp laste vrij snel een nieuwe bout om de schokdemper opnieuw te bevestigen. Even later overhitte de motor door een slechte (lompe) wissel van de zekeringen...dat werd dus snel verholpen Maar terzelfdertijd merkten we een gescheurde achterband, en kapotte velg. Geen nood, 2 reserve velgen+banden bij, dus opnieuw vrij snel terug onderweg. Tot we 60km (2u…) verder op een afgelegen strook opnieuw door de schokdemper zaten: de gelaste bout had de schokken niet opgevangen. Noodoplossing: de schokdemper volledig verwijderd en zo nog enkele uren doorgereden tot Murshab. Het laatste uur merkten we dat ook de uitlaat een oorverdovend lawaai begon te maken.
9 augustus dus reparatiedag te Murshab, en de dag erop richting grens met Kyrgizië (Kyrgystan).

KYRGIZIË – KAZACHSTAN

Op 11 augustus staken we de grens over met Kyrgizië (ook wel Kyrgystan genaamd), dat er meteen heel wat groener uitziet. De helft van dit land ligt in de bergen boven 3000m. Heel wat nomaden langs de weg die leven in een woonwagen en/of een yurt, een typische tent (zie foto’s). Heel wat paarden, koeien en geiten die vrij grazen langs de wegen, en die af en toe de baan overkruisen.
Een heel mooie route afgelegd om langs Osh noordwaarts te rijden tot hoofdstad Bishkek, doorheen het platteland en gebergte.
In de steden is er verder weinig te beleven ’s avonds, tenzij men fan is van karaoke ☺
14 augustus Kazachstan binnengereden, en de volgende dagen noordwaarts gereden door saai, eentonig steppe landschap. De wegen zijn hier opnieuw minder goed, en de bevolking wat norser. Zal aan Borat liggen…

Wow, wat een avontuur! Doet mij terugdenken aan mijn roadtrip naar Istanbul en terug... Mongolië is wel nog iets anders, amai! Succes!

Kyrgyzstan (foto 1)

Kyrgyzstan (foto 2)

MONGOLIË

Ondertussen zijn we - via een kleine lus doorheen de Russische Altai regio - belandt in Mongolië, het uiteindelijke doel van heel dit avontuur.
Blij dus dat wij, en ook onze Opel Astra, het gehaald hebben.
Bij het binnenrijden van Mongolië langs het bergachtige Altai valt meteen de uitgestrektheid en 'leegte' op. In Mongolië wonen slechts een dikke 3 miljoen inwoners, terwijl het grondgebied 200 keer groter is dan België!
Zeer veel nomaden onderweg die leven in tenten (Yurts), en die leven van hun kudde koeien, schapen, geiten of Yaks (langharig soort runderen).
De dorpen of 'steden' die we op onze route ontmoeten stellen niks voor: er zit weinig leven in, zelfs de restaurants zijn vaak leeg. Enkel karaoke-bars lijken wat success te hebben.
De natuur is uiteraard waanzinnig mooi en indrukwekkend. De wegen zijn ofwel in tip-top asfalt, ofwel is het puur off-road, soms zelfs (bijna) onmogelijk zonder SUV of 4x4.

Mongolië foto's 2